حذف گروه فعلی با ابقای فعل کوچک در فارسی: رویکردی کمینه گرا

هدف از نگارش مقالۀ حاضر، بررسی حذف گروه فعلی و حذف متمم فعل­های وجهی و فعل­های اصلی (فعل­هایی که بند را به عنوان متمم می­پذیرند) در زبان فارسی است. بدین منظور، پس از مرور و نقد مطالعات انجام شده در رابطه با این ساخت در زبان فارسی، به بررسی حذف متممِ فعل وجهی و فعل اصلی پرداخته می­شود. از آنجا که در زبان فارسی نمی­توان گروه فعلی را حذف، و زمان جمله را ابقا کرد، باید گفت که در زبان فارسی، برخلاف زبان انگلیسی، ساخت حذف گروه فعلی (طبق تعریفی که در زبان شناسی زایشی به آن استناد می­شود) وجود ندارد. اما در یک ساخت مشابه، امکان حذف متمم فعل­های وجهی جز «باید» و فعل­های اصلی در صورت احراز شرایط حاکم بر حذف وجود دارد. فعل­های وجهی به لحاظ واژ- نحوی فعل اصلی به حساب می­آیند و جایگاه نحوی این دو یکسان است، از این­رو، حذف متمم هر دوی آنها یک ساخت واحد تلقی می­شود. خروج سازه­ای مانند مفعول از جایگاه حذف، وجود پدیدۀ مرجع ناپیدا و امکان خوانش دقیق و نادقیق از ویژگی­های نحوی مهم این ساخت به حساب می­آیند.نتایج این تحقیق نشان می­دهد که در این ساخت، مشخصۀ حذف روی فعل کوچک می­نشیند و پس از ارتقای فعل به جایگاه فعل کوچک و بازبینی مشخصه­های تعبیرناپذیر از طریق رابطۀ تطابق، متمم فعل حذف می­شود اما فعل کوچک ابقا می­شود. طبق شواهد مطرح شده، گروه فعلی واقع در بالای گروه متمم­نما حذف می­شود؛ از این­رو، این ساخت، حذف گروه فعلی با ابقای فعل کوچک به حساب می­آید.